RANIA
ANGELAKOUDI
SUDDENLY,
like lightning scorching the soil,
like hail crashing the crops,
like an earthquake devastating the
ground,
like lava gushing forth
and sweeping everything away!
This is how you came into my life.
Like a bold of lightning, like an
earthquake
you tore my soul asunder,
rampaging through my emotions,
derailing my sensibilities
tossing me down in the abyss.
And just as suddenly, you left!
You stormed away
and I was left a broken twig
of a tree charred,
my life in ruins
buried deep under the lava!
Until the time comes
that you stretch out your arms
to pull me out of the rubble
to pull me up from the abyss!
Only then will the earth be green
again!
Only then will the Northern Star
light up
the grey sky!
Αναζητώντας στον κόσμο
Έψαχνα να βρω έναν κόσμο όμορφο!
Μα δεν τον έβρισκα…
Κάποιοι μου είπαν να περπατώ,
ν’ ανεβαίνω ψηλά και θα τον βρω!
Κάποτε έφτασα σε μια κορυφή
κι έψαξα να δω τον κόσμο…
Άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί στο πλήθος
κόσμος πολύς μα άνθρωποι λίγοι!
Ξεχώρισες εσύ αέρινη μορφή
λυγερό κορμί όλο χάρη!
Βελούδο δέρμα, βλέμμα καθαρό
γρήγορη ανάσα
μαλλιά σα χείμαρρος με δύναμη
αγκάλιαζαν τους ώμους
φωνή όλο παράπονο
η ζωή σου ένας αγώνας
δίψα άσβεστη η περιπέτεια
έμμονη ιδέα η νοσταλγία
το πάθος!
Μα η παράσταση τέλειωσε!
Κι έβγαλες τη μάσκα!
Ψεύτικο πάθος, λάγνο βλέμμα,
ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Τέλεια υποκρισία, ίχνος ενοχής!
Κι έμεινα στην κορυφή
Με βλέμμα παγωμένο
Και την ψυχή ματωμένη κι άδεια!
DESTINATION
Show me the
way your trail
to find,
you are the
moon that lights
my sky.
Pave the
path
with leaves
and twigs,
your tracks
that I may find
in the
morning mist.
The stars
above
I shall
request
a rosary on
your arms
to rest
and fate’s
law to bequest,
that you
may always
lightly
tread
while
Angels smile
on your
sweet head
…and when
my way home at night
I
find
your body’s
touch sets me alight!
Έτσι ξαφνικά
Σαν τον κεραυνό που καίει
το χώμα
Σαν το χαλάζι που πνίγει
τα γεννήματα
Σαν το σεισμό που σείει
τη γη!
Σαν τη λάβα που αναβλύζει
και παρασύρει!
Έτσι ξαφνικά ήρθες στη ζωή μου.
Σαν κεραυνός και σα σεισμός
κι έκαψες τα σπλάχνα μου,
και παρέσυρες τα συναισθήματά μου
και καθήλωσες το νού μου
και μ’ έριξες στην άβυσσο!
Έτσι ξαφνικά έφυγες`
Έφυγες σαν τη θύελλα
κι έμεινα σαν κλαρί
απ’ το καμένο δέντρο
κι έμεινα σαν ερείπιο
θαμμένο στη λάβα!
…Ώσπου να’ ρθει και πάλι
η στιγμή
να μου απλώσεις το χέρι
ν’ αναστηθώ, να βγώ από
την άβυσσο!
Μόνο τότε η γη θα πρασινίσει!
το Σέλλας θα φωτίσει το
γκρίζο Ουρανό!
η θύελλα θα πάψει να με δέρνει!
η λάβα θα πλημμυρίσει
με χρώματα την ψυχή μου!
κι ο σεισμός, κι ο κεραυνός
θα γίνουν φίλοι, σύντροφοι
και τίποτε δε θα με φοβίζει
γιατί εσύ θα μου κρατάς
το χέρι!
Άνοιξη μου αγαπημένη
WANDERING…
I was
looking to find a world beautifully made!
But I could
not…
People told
me I should keep walking
and climb
mountains high,
if I were
this world to find.
I finally
reached a mountain top
and tried
to look over the world…
I let my
gaze wander around,
a crowded
world, but people were scarce.
You stood
out, ethereal presence,
lithe and
graceful!
Velvet
skin, steady gaze,
senses in
readiness.
Your hair
like a torrent
streaming
around
your shoulders.
Your voice
dripping grievance,
your life a
constant struggle.
Adventure
is an unquenched thirst
nostalgia
an obsession,
a passion!
But the
show was quickly over alas!
And you
took off your mask.
Spurious
passion, lustful gaze.
Deceit!
Complete sham,
no sign of guilt!
And I was
left standing on the mountain top.
Gaze
frozen.
Soul bleeding and hollow.
Ορισμός
Δείξε μου το δρόμο
να σε βρω,
τ’ ουρανού μου φεγγάρι
φωτεινό
στρώσε με φύλλα την αυλή,
για να βρω τα ίχνη
την αυγή.
Του θεού τ’ αστέρια
να ρωτήσω
κομποσκοίνι στον καρπό σου
να γυρίσω,
και της μοίρας νόμο
να ορίσω`
Ελαφριά τα βήματά σου
πάντα να’ ναι
κι οι Άγγελοι όλοι να σε
χαιρετάνε,
….κι όταν το βράδυ σπίτι
θα γυρίσω
το κορμί σου φλόγα άσβεστη
ν’ αγγίξω!
RANIA
ANGELAKOUDI
No comments :
Post a Comment