BOZENA HELENA MAZUR-NOWAK

 Bozena Helena Mazur-Nowak

in the gazebo

for my Mother Danuta in Heven

a warm September day,

the thirteenth,

your birthday, Mom

smell of coffee on the terrace

sun is frolicking in the asters

there is a pergola in the middle of the orchard

entwined with wild ivy

you are sitting in a rocking chair

squinting your eyes to the sun

and smiling to yourself

how do you measure the past

that burned in a furnace of loss

how do you embrace the seasons of oblivion

what pattern do you cut from the fabric of longing

I look at you from a distance

and regret all those lost years

you rock in your chair and eat an apple

I just need to cross the orchard

and I could nestle in your arms again

feel the soothing warmth

listen to the heart beat

just like when I was a child

a sudden gust of wind

brought clouds of mourning

shadow fell across the aster

I gaze back at the gazebo

and know now, that you are not there

my heart flutters

it refuses to accept

I close my eyes tears flow

you are trapped under my eyelids,

Mom

and you have a warm place in my heart

Mom ...

w altanie

(dedykuje mojej mamie)

©Bozena Helena Mazur-Nowak

taki ciepły wrześniowy dzień

trzynasty

twoje urodziny mamo

kawa pachnie na tarasie

słońce baraszkuje w astrach

w głębi ogrodu w altanie

oplecionej dzikim winem

w bujanym fotelu siedzisz

oczy mrużysz do słońca

uśmiechasz się do siebie

jaką miarą zmierzyć lata

które spłonęły w piecu strat

jak ogarnąć sezony niepamięci

co skroić z tkaniny samotności

patrzę na ciebie z oddali

żałuję tych wszystkich straconych lat

bujasz się w fotelu i jesz jabłko

wystarczy przejść przez sad

i będę mogła wtulić się w ciebie

poczuć kojące ciepło

wsłuchać się w serca bicie

jak wtedy kiedy byłam dzieckiem

nagły podmuch wiatru

przygonił żałobne chmury

cień położył się na astrach

mój wzrok wraca do altany

już wiem że to nie ty

serce trzepocze

nie godzi się nie chce

zamykam oczy łzy płyną

uwięziłam ciebie pod powiekami

mamo

wymościłam miejsce w sercu

mamo ...

==============================================

DO NOT ASK ME TO BE SILENT

It is difficult to tell the heart: “do not cry”

For that which is buried in its depths

It is difficult not to write that it yearns so

Away from home somewhere in a foreign land

My memories are like icons

For which I care very tenderly

I pull the memories out of my mind

In place of lullabies for my granddaughter

Though my own grandmother is gone, she lives in my heart

She and her cottage on the rushing stream

I remember well that the cottage was blue

A garden full of hollyhocks, snapdragons and bees

The meadows carpeted with red poppies

Weeds in the crops, with which my grandfather battled

Blue sky, above white-tailed eagle

And in that meadow I flew kites

White mare with a soft muzzle

Would place her head gently on my shoulder

And with a childish glance I’d chase

a young colt romping behind the barn

Perhaps I will never again see that

Which lives deep inside my heart

But I will write of it when longing strikes

And I will draw out of my heart that which is dear to me

So do not ask me anymore, to be silent

Because my heart is so very weary

It must unleash what is hidden at its bottom

So it may be washed with dewy tears

ty mnie nie proś bym milczała

© Bozena Helena Mazur-Nowak

trudno nie mówić skoro serce płacze

za tym co na dnie głęboko ukryte

trudno nie pisać że tak za tym tęskni

z dala od domu gdzieś na obczyżnie

są jak ikony te moje wspomnienia

dbam o nie czule bardzo pielęgnuję

i zamiast bajek wnuczce do uśpienia

wyciągam z głowy pamięci obrazy

choć babci nie ma nadal w sercu mieszka

ona i chatka nad rwącym strumieniem

pamiętam dobrze że była niebieska

w ogrodzie malwy lwie paszcze i pszczoły

rozległe łąki makami czerwone

i kąkol w zbożu z którym dziadek walczył

niebo błękitne w górze bielik orzeł

ja na tej łące puszczałam latawce

biała kobyła o mięciutkich chrapach

leb kładła czule na moim ramieniu

a za stodołą młody źrebak hasał

ja go goniłam dziecięcym spojrzeniem

może już nigdy z bliska nie zobaczę

tego co mieszka w moim sercu na dnie

za to napiszę jak tęsknota przyjdzie

wyciągnę z serca to co dla mnie ładne

a Ty mnie nie proś więcej o milczenie

bo moje serce już nadto strudzone

musi wypuścić to co na dnie drzemie

aby wróciło łzami okraszone

=====================================================

DAD

Yesterday you used to lead me through life, holding my hand.

It was you who taught me how to combine letters into words

and showed me how to read with comprehension,

how to find colours in a grey surrounding world.

You taught me to stand up and fight for myself.

Today I lead you by the hand, like a lost child

and teach you how to pronounce forgotten words.

I try to colour your grey, miserable life,

trying to cheer you up when you, helpless, cry.

Today it is me fighting for you, Dad.

Tato

© Bozena Helena Mazur-Nowak

Kiedyś to ty przez życie prowadziłeś mnie za rękę,

uczyłeś składać litery w słowa, czytać ze zrozumieniem.

Pokazywałeś kolory szarego świata,

pocieszałeś w niepowodzeniach. Uczyłeś walczyć o swoje.

Dzisiaj to ja prowadzę ciebie za rękę,

uczę na nowo chodzić i znaczenia zapomnianych słów.

Staram się pokolorować twoje szare życie,

pocieszam kiedy bezradny płaczesz. Walczę o ciebie.

©

 Bozena Helena Mazur-Nowak