KRYSTYNA KONECKA

KRYSTYNA KONECKA

FAREWELL, CORNWALL…

…And no sooner I stood at the bottom of the ocean

longing to tame the armoured spine of a living shell,

than I rushed like light towards the land. To escape

the chase of the rise with the snout full of foam.

I only just stopped above the precipice of myths

where the oceans live from eternally alive springs,

when this primal landscape with gale in heathery fields

and a celtic cross, was taken away from me.

With each step immersing into the mysteries’ darkness,

with every glance  into the past of mouldy antiques

where the space like a locket in a drop on the stone,

with each moment  of astonishment  - like a moment passing

I return to my world. With a handful of sky and pebbles.

Farewell, Cornwall…

TRANSLATED BY EWA SHERMAN, ENGLAND

*

ŻEGNAJ, KORNWALIO…

… i zaledwie stanęłam na dnie oceanu

pragnąc oswoić grzbiet pancerny żywej muszli,

już pędziłam jak światło do lądu. By uciec

przed pościgiem przypływu z pyskiem pełnym piany.

I ledwie przystanęłam nad mitów urwiskiem

gdzie z wiecznie żywych źródeł żyją oceany,

zaraz mi ten pierwotny pejzaż odebrano

z wichrem na wrzosowisku i krzyżem celtyckim.

Z każdym krokiem w tajemnic mrok się zanurzając,

z każdym spojrzeniem w przeszłość zwietrzałych antyków

gdzie w kropli na kamieniu przestwór jak medalion,

z każdą chwilą zdumienia – jak chwila mijając

powracam w świat swój. Z garstką nieba i kamyków.

Żegnaj, Kornwalio…

THROUGH THE MIST

For Krysia Januszewska

Going. I still don’t know where. And from what origin.

And in the direction of what chasms. And withouth whose

hand while losing my way in the fog. And barely

guessing the cautionary sings on the horizon.

Darkness envelops me. From looking out for the trail

I am undoubtedly  going blind. My feet wounded

on the run, walk and dance, in a dream and in pursuit

of nothing. As deceptive as unconcern of birds.

Thus orienteering myself by the confusing sounds –

cricet’s whisper, love’s song, verbose silence, explosion’s

roar, crying of child, of mother, conversions’ sobbing,

golden horns withouth strings, eternal fears of the bells,

strings and keys underneath the hand of virtuosos –

I know. Wherever I get – I won’t return. I won’t…

TRANSLATED BY EWA SHERMAN, ENGLAND

**

POPRZEZ MGŁĘ

Krysi Januszewskiej

Idąc. Wciąż nie wiem dokąd. I od źródeł jakich.

I ku jakim przepaściom. I bez czyjej dłoni

we mgle się rozbijając. I na nieboskłonie

domyślając się ledwie ostrzegawczych znaków.

Mrok mnie oblepia. Od wypatrywania szlaku

Już chyba ślepnę. Moje stopy poranione

w biegu, marszu i tańcu, we śnie i w pogoni

za niczym. Tak zwodniczym jak beztroska ptaków.

Orientując się zatem na mylące dźwięki –

szept świerszcza, śpiew miłości, wielomówną ciszę,

huk eksplozji, płacz dziecka, matki, szloch nawróceń,

złote rogi bez sznurów, dzwonów wieczne lęki,

pod dłonią wirtuozów smyczki i klawisze –

wiem. Dokądkolwiek dojdę – nie wrócę. Nie wrócę…

IN THE SNOW

It has fallen. On mountain hills. On trees. On waters.

It has grounded, like stretcher, field’s naked greyness

for the light shades of frosty landscape

with the wolf’s track across. And the lonely bird.

The snow is pearly. It sparkles dead-dark-grey bushes

into the jewellery shop window. On the whiteness

there are white ermines with black tails running.

Safe. Because the time of kings’ coats is extinct.

Silver death sculptures the space. Underneath shoots of life

in the cosy belly of Earth. In the cradle of waiting

before the floating ice begins to break like a fragile wafer.

And so the Christams Eve will last in white-colourful silence

with a spot of robin among hoar-frost and a flame of hind,

till the ices and snows take pity  on the world.

TRANSLATED BY EWA SHERMAN, ENGLAND

***

 W ŚNIEGU

Już spadł. Na górskie zbocza. Na drzewa. Na wody.

Zagruntował, jak blejtram, pola nagą szarość

pod świetliste odcienie mroźnego pejzażu

z wilczym tropem na przełaj. I ptakiem samotnym.

Perli się śnieg. Roziskrza martwo-bure chaszcze

w witrynę z biżuterią. Po bieli śmigają

z czarnymi ogonkami białe gronostaje.

Bezpieczne. Bo już przebrzmiał czas królewskich płaszczy.

Srebrna śmierć rzeźbi przestrzeń. Pod nią kiełki życia

w przytulnym brzuchu ziemi. W kołysce czekania

nim kra zacznie się dzielić jak kruchy opłatek.

I tak potrwa wigilia biało-barwnej ciszy

z plamką gila wśród szronu i płomieniem łani,

aż się lody i śniegi zmiłują nad światem.

KRYSTYNA KONECKA

BIALYSTOK, POLAND