Thursday, June 1, 2017

RANIA ANGELAKOUDI

RANIA ANGELAKOUDI

SUDDENLY,


like lightning scorching the soil,
like hail crashing the crops,
like an earthquake devastating the ground,
like lava gushing forth
and sweeping everything away!
This is how you came into my life.


Like a bold of lightning, like an earthquake
you tore my soul asunder,
rampaging through my emotions,
derailing my sensibilities
tossing me down in the abyss.


And just as suddenly, you left!

You stormed away
and I was left a broken twig
of a tree charred,
my life in ruins
buried deep under the lava!


Until the time comes
that you stretch out your arms
to pull me out of the rubble
to pull me up from the abyss!

Only then will the earth be green again!
Only then will the Northern Star light up
the grey sky!

Αναζητώντας στον κόσμο

Έψαχνα να βρω έναν κόσμο όμορφο!
Μα δεν τον έβρισκα
Κάποιοι μου είπαν να περπατώ,
νανεβαίνω ψηλά και θα τον βρω!
Κάποτε έφτασα σε μια κορυφή
κι έψαξα να δω τον κόσμο
Άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί στο πλήθος
κόσμος πολύς μα άνθρωποι λίγοι!
Ξεχώρισες εσύ αέρινη μορφή
λυγερό κορμί όλο χάρη!
Βελούδο δέρμα, βλέμμα καθαρό
γρήγορη ανάσα
μαλλιά σα χείμαρρος με δύναμη
αγκάλιαζαν τους ώμους
φωνή όλο παράπονο
η ζωή σου ένας αγώνας
δίψα άσβεστη η περιπέτεια
έμμονη ιδέα η νοσταλγία
το πάθος!
Μα η παράσταση τέλειωσε!
Κι έβγαλες τη μάσκα!
Ψεύτικο πάθος, λάγνο βλέμμα,
ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Τέλεια υποκρισία, ίχνος ενοχής!
Κι έμεινα στην κορυφή
Με βλέμμα παγωμένο
Και την ψυχή ματωμένη κι άδεια!





DESTINATION

Show me the way your trail
                                  to find,
you are the moon that lights
                              my sky.
Pave the path
with leaves and twigs,
your tracks that I may find
in the morning mist.

The stars above
I shall request
a rosary on your arms
                           to rest
and fate’s law to bequest,
that you may always
lightly tread
while Angels smile
on your sweet head
…and when my way home at night
                                            I find
your body’s touch sets me alight!

Έτσι ξαφνικά

Σαν τον κεραυνό που καίει
                              το χώμα
Σαν το χαλάζι που πνίγει
                        τα γεννήματα
Σαν το σεισμό που σείει
                                    τη γη!
Σαν τη λάβα που αναβλύζει
                        και παρασύρει!
Έτσι ξαφνικά ήρθες στη ζωή μου.

Σαν κεραυνός και σα σεισμός
κι έκαψες τα σπλάχνα μου,
και παρέσυρες τα συναισθήματά μου
και καθήλωσες το νού μου
και μέριξες στην άβυσσο!

Έτσι ξαφνικά έφυγες`

Έφυγες σαν τη θύελλα
κι έμεινα σαν κλαρί
απ’ το καμένο δέντρο
κι έμεινα σαν ερείπιο
θαμμένο στη λάβα!

Ώσπου ναρθει και πάλι
                            η στιγμή
να μου απλώσεις το χέρι
ναναστηθώ, να βγώ από
                       την άβυσσο!

Μόνο τότε η γη θα πρασινίσει!
το Σέλλας θα φωτίσει το
               γκρίζο Ουρανό!
η θύελλα θα πάψει να με δέρνει!
η λάβα θα πλημμυρίσει
με χρώματα την ψυχή μου!
κι ο σεισμός, κι ο κεραυνός
θα γίνουν φίλοι, σύντροφοι
και τίποτε δε θα με φοβίζει
γιατί εσύ θα μου κρατάς
                          το χέρι!
Άνοιξη μου αγαπημένη





WANDERING…

I was looking to find a world beautifully made!
But I could not…
People told me I should keep walking
and climb mountains high,
if I were this world to find.
I finally reached a mountain top
and tried to look over the world…
I let my gaze wander around,
a crowded world, but people were scarce.
You stood out, ethereal presence,
lithe and graceful!
Velvet skin, steady gaze,
senses in readiness.

Your hair like a torrent
streaming around
your shoulders.
Your voice dripping grievance,
your life a constant struggle.
Adventure is an unquenched thirst
nostalgia an obsession,
a passion!
But the show was quickly over alas!
And you took off your mask.
Spurious passion, lustful gaze.
Deceit!
Complete sham, no sign of guilt!
And I was left standing on the mountain top.
Gaze frozen.
                                                   Soul bleeding and hollow.



Ορισμός

Δείξε μου το δρόμο
                 να σε βρω,
τουρανού μου φεγγάρι
                          φωτεινό
στρώσε με φύλλα την αυλή,
για να βρω τα ίχνη
                          την αυγή.

Του θεού ταστέρια
                      να ρωτήσω
κομποσκοίνι στον καρπό σου
                      να γυρίσω,
και της μοίρας νόμο
                      να ορίσω`
Ελαφριά τα βήματά σου
                   πάντα ναναι
κι οι Άγγελοι όλοι να σε
                         χαιρετάνε,
….κι όταν το βράδυ σπίτι
                        θα γυρίσω
το κορμί σου φλόγα άσβεστη
                          ναγγίξω!


RANIA ANGELAKOUDI


No comments :

Post a Comment