MILTIADIS NTOVAS

 

Devoting

 

Absolute luminary of the Home is the temple, in the sacred, in the divine and in the human. Smile at the child's cry, laughter the good-hearted, is mother's blessing. Petrified the wine of heaven, the spear of equation, hidden by the Arch. Altar of the soil of the Soul, with Hestia's white spears the world-glorified! Olympus' embrace is enchanted, by the white incense of laughing ancestors. Worshipping in the footsteps of the gods resembles Hesiod's fiery genes. Candle my sigh, in the apple tree, of the immaculate supplications, of the poorest angels. Mark of tears and cries, in the Ocean's far reaches, that hide the Liar's Mind. Last offering of two shadows under the apple tree, during Sun's conversation, nightingales twitter. One aspect of the senses, in another land, the Home's dreams and hopes are the dreams and hopes of its Souls. Earthly fragments of an Earth that looks for deliverance through her death. On Paper where Silence speaks, in the stars of quest, sleeps Aeschylus. Life is a candle full of blemishes, in the resorts of sorrows, a lonely flower. The Home is a song to God, fires of the Immaculate, long spear and beggar of the Universe. Priam's shadow smiling, on the burnt steps of forty slaves. The antidote of life? The Souls! Of those who will come and those who will go. A pathway the Home filled with earth, but with white fir-trees of dreamy silence. Dialogues in the World of Shadows, praising the deliverance of Apella's chains. Remembrance the light in the disaster, the Home's incense stolen from the Sun. Candles trace the myrtle, sightings from the far reaches of the mind's Evening Star. The Soul is the height of dreams, seeking earthly journeys to the future. Stranger's lord's lodge of magic, the Home is smiling at the twelve masters. Prosperous, honorable, dreamy, that can't accept a sacrilege, the apple of hospitality. The apple and the holy wine, the fire of the master of the home. Stone offerings to earth, the voiceless swallows of the Morning Star bewitching creatures. Those travelling divine birds, yet touching the earth, sanctifing their home. The necessity's cloak is silent. Silent of laughter, of tears, and of the river of life. The magic of souls is the companionship of souls, a careless talk with dreamy breeze. A breeze with a candle of myrtle, which I dedicate to the dreams of the suns of Hestia!

 

Αφιερώνοντας

 

Δρ. Μιλτιάδης Ντόβας

 

Απόλυτο λυχνάρι του Οίκου η θημωνιά, στα ιερά, στα θεϊκά και στ’ ανθρώπινα. Χαμόγελο το κλάμα του παιδιού, τα γέλια τα καλόκαρδα, αγίασμα της μητέρας. Πέτρινο το κρασί του ουρανού, το δόρυ της εξίσωσης, που κρύβει η Αψίδα. Βωμός από το χώμα της Ψυχής, μ’ Εστίας τα άσπρα δόρατα τα κοσμοξακουσμένα! Μαγεύτηκε τ’ Ολύμπου η αγκαλιά, απ’ τα άσπιλα θυμιάματα προγόνων που γελάνε. Προσκύνηση στα ίχνη των θεών, θυμίζει του Ησίοδου τα πυρωμένα γένη. Κερί ο ανασασμός μου, στη μηλιά, των άχραντων δεήσεων, των πιο φτωχών αγγέλων. Σημείωμα δακρύων κι ιαχή, στ’ Ωκεανού τα πέρατα, που κρύβουν Νου τον Ψεύτη. Κτερίσματα δυο ίσκιοι απ’ τη μηλιά, στου Ήλιου τη συζήτηση, αηδόνια τιτιβίζουν. Μια όψη των αισθήσεων, σ’ άλλη γη, του Οίκου είν’ τα ονείρατα κι οι ελπίδες των Ψυχών του. Γήινα αποφθέγματα μιας Γης, που αγναντεύει λύτρωση, μέσα απ’ το θάνατο της. Χαρτί όπου μιλάει η Σιωπή, στ’ άστρα της αναζήτησης, κοιμάται ο Αισχύλος. Κερί όλο ψεγάδια η ζωή, στα θέρετρα των θλίψεων, μοναχικό είν’ λουλούδι. Τραγούδι είναι ο Οίκος στο Θεό, φωτιών τ’ Ασπίλου σάρισα κι ικέτης των Συμπάντων. Πριάμου η σκιά χαμογελά, στα καμωμένα βήματα απ’ τους σαράντα σκλάβους. Αντίδωρο της ζήσης; Οι Ψυχές! Εκείνων που θα έρθουνε κι εκείνων που θα φύγουν. Διαδρομή ο Οίκος όλο γη, αλλά και μ’ άσπρα έλατα σιγής ονειρεμένης. Διάλογοι στον Κόσμο των σκιών, επαίρονται για λύτρωση Απέλλας των αλυσίδων. Ενθύμηση το φως στη συμφορά, είν’ του Οίκου, το θυμίαμα που έκλεψε απ’ τον Ήλιο. Κεριά ιχνηλατούνε τη μυρτιά, θεάσεις απ’ τα πέρατα του Νου τ’ Αποσπερίτη. Ύψωμα των Ονείρων η Ψυχή, που αναζητούνε γήινα ταξίδια προς το μέλλον. Ξένων αρχονταρίκι μαγικό, ο Οίκος σκάει μειδίαμα, στους δώδεκα αφεντάδες. Πρόσφορο τιμημένο, ονειρικό, που ιεροσυλία δε δέχεται, φιλοξενίας το μήλο. Το μήλο και το άγιο το κρασί, φωτιά της κοσμαντάμωσης, ενός αφέντη Οίκου. Πέτρινα αναθήματα στη γη, Πούλιας γητεύτρας-μάγισσας, τ’ άλαλα χελιδόνια. ‘κείνα τα ταξιδιάρικα θεϊκά πουλιά, π’ όμως τη γη αγγίζοντας, τον Οίκο τους αγιάζουν. Ανάγκης η χλαμύδα σιωπά. Σιωπά σε γέλια, κλάματα και μιας ζωής ποτάμι. Μαγεία είν’ των Ψυχών η συνοδιά, συζήτηση ατημέλητη ονειρεμένου αγέρα. Αγέρα με καντήλι απ’ τη μυρτιά, όπου αφιερώνω στα όνειρα των ήλιων της Εστίας!

 

 

Domicile

 

The Domicile of the Ancient smile of the City! A Soul holding the holy spears. House is hope and temple, untidy meeting at the ends of Time. Meeting of generations at dawn, reminiscent of the union in their quest. Domicile is fireside and altar, Citizens' awakening and communion of existence. Speaking up against the tribulations of existence, pleading for redemption in sacrosanct banquets. Souls' give and take with the earth, with the ancestors' unspoken marks of the Arch. Note of angry Poets, the goddesses touch castles of the kings. The elevation from Styx the fountain, to the sun's lunations, to the moon's memories. Memories of dreamy disaster, the future’s embroideries, in one single star alone. Star that talks with God, sending messages into the light, witchcraft from your life!

 

Οίκος

 

Δρ. Μιλτιάδης Ντόβας

 

Ο Οίκος των αρχαίων χαμόγελο της Πόλης! Μια Ψυχή που κρατά τ’ άγια δόρατα. Οίκος είναι ελπίδα και ναός, συνάντηση ατημέλητη στα πέρατα του Χρόνου. Συνάντηση γενών στη χαραυγή, θυμιαίνοντας την ένωση στην αναζήτηση τους. Οίκος είναι εστία και βωμός, των Πολιτών αφύπνιση και κοινωνός της ζήσης. Στης ζήσης τις θυμιές αντιμιλά, στα άχραντα συμπόσια λύτρωση ικετεύει. Ψυχών αλισβερίσι με τη γη, με των προγόνων τ’ άλαλα σημάδια της Αψίδας. Σημείωμα θυμωμένων Ποιητών, των θεαινών τ’ αγγίγματα κάστρα των βασιλέων. Ύψωμα απ’ τη Στύγα την πηγή, στου Ήλιου τα φεγγίσματα, στου φεγγαριού τις μνήμες. Μνήμες ονειροπόλας συμφοράς, του μέλλοντος κεντήματα, σ’ ένα Αστέρι μόνο. Άστρο που συζητάει με το Θεό, στο φως στέλνει μηνύματα, μάγια από τη ζωή σου!

 

Hospitality

 

The image of the House, smile in the Light! One aspect, one Soul, of the earthly. Landmark of experiences and temple, altar of opposition talks of progenitors. Hestia’s holy shrine is smiling, the past's high ground, incense from the future! Hospitality is the star of kindness! It raises the home to a magic well. The gods of Olympus send kisses, the host rejoices at the divine deed! A sign of blood and line, the household's equation, the glorious equation. The senses of the city on earth, the dreams that have cried for those that shall come. Enchanted senses, but also minds, the remembrance of Homes, and the function of the beautyful! Note from the Sun's Soul, Zeus' white spears with Aspilus' eyes. Wind born out of the silence, in the rustling trees, the beloved Soul! Smiles of tears in the courtyard, incense of prayers, the Mind of the Evening Star. Glassy journeys lead me to the funereal last offerings of my quest. To the homes's most sacred apple-tree, that hides the footsteps of impertinent angels. Stone's give and take with paper, with body, blood, dreams and suns from Persia. Speechless Wrath of the Universe, whose stone skirmishes grow in Time. Sting of recollections the cries, the second sound of redemption, a music of Love! Notes of a gift on the wine, the Home's troubles memorial service is oblivion. Messages of the gods is the apple tree, for hope, a future of deliverance and suns of hospitality!

 

Φιλοξενία

 

Δρ. Μιλτιάδης Ντόβας

 

Του Οίκου η εικόνα, χαμόγελο στο Φως! Μία όψη, μια Ψυχή, απ’ τα γήινα. Σημείο βιωμάτων και ναός, βωμός της εναντίωσης προγόνων που μιλάνε. Εστίας τ’ αγιοκέρι μου γελά, του παρελθόντος ύψωμα, θυμίαμα απ’ το μέλλον! Φιλοξενίας είναι τ’ άστρα ευγενικά! Τον Οίκο τον υψώνουνε σε μαγικό πηγάδι. Τ’ Ολύμπου οι θεοί στέλνουν φιλιά, Οικοδεσπότης χαίρεται απ’ την πανίερη πράξη! Σημάδι από αίμα και γραμμή, του Οίκου είν’ η εξίσωση, η κοσμοξακουσμένη. Πόλεως οι αισθήσεις επί Γης, τα όνειρα που κλάψανε κι εκείνα που θα έρθουν. Αισθήσεις μαγεμένες, μα και Νους, Οίκων τα ενθυμήματα, πανώριες λειτουργίες! Σημείωμα απ’ του Ήλιου την Ψυχή, του Δία τ’ άσπρα δόρατα με τ’ Άσπιλου τα μάτια. Γεννήθηκε αγέρι απ’ τη σιγή, στων δέντρων τα θροΐσματα Ψυχή η αγαπημένη! Χαμόγελα δακρύων στην αυλή, θυμίαμα είν’ δεήσεων, του Νου τ’ Αποσπερίτη. Γυάλινα τα ταξίδια με οδηγούν, στα νεκρικά κτερίσματα της αναζήτησης μου. Στου Οίκου την πανάχραντη μηλιά, τ’ άγια που κρύβει βήματα των ιταμών αγγέλων. Πέτρας αλισβερίσι με χαρτί, με σώμα, αίμα, ονείρατα κι ήλιους απ’ την Περσία. Άλαλη των Συμπάντων η Οργή, που αψιμαχίες λίθινες, στο Χρόνο μεγαλώνουν. Κεντρί των αναμνήσεων οι ιαχές, λυτρώσεως ήχος δεύτερος μια μουσική Αγάπης! Σημείωμα με δώρων το κρασί, του Οίκου τ’ ατοπήματα τρισάγιο είν’ στη λήθη. Μηνύματα θεών είναι η μηλιά, για ελπίδα, μέλλον λύτρωσης κι ήλιους φιλοξενίας!

 

(Translation Poems “Devoting”, “Domicile” And “Hospitality” Of Dr. Miltiadis Ntovas By Xanthi Hondrou-Hill).

 

MILTIADIS NTOVAS

 

MILTIADIS NTOVAS or Dovas was born in Ioannina of the Greece in 1972. He studied Philosophy and Pedagogy and is a PhD of Philosophy at the University of Ioannina. He works as an Professor. He co-write essays, fairy tales and five thousand poems, nine thousand haiku and tristiches and two epics. He published nine poetry collections and one scientific study.