SERPIL DEVRIM

SERPIL DEVRIM

THE POEM OF THE 100TH DAY

vinedresser, i linked my voice to sky, erase death

i am a stone-sculptor tonight i linked my voice to sky

my eyes sculpted what outweighed them

the crowd of my outside, the isolation of my inside

sculpted gently the side of me that was offended by life

i took it to the city square and left it there

i’m too lonely for anyone to notice me

my apprenticeship of stone age is a rodent in my chest cavity

my semi-skilled working, my bronze age, the slip-of-tongue wing

of whirligig

my iron age is my master ship, by inner beauty that attracts the devil

in a sleazy capstan-free well the cementer’s cap

vinedresser, i linked my voice to sky, erase death

i am a stone-sculptor tonight i linked my voice to sky

i sculpted what outweighed my tongue

seven generations, seven shirts off of the back of the stone

young and old alike the great powers off of the belly of the stone

i spilled from my skirt ash-colored and rose-scented

i took my heart out and loaded my emotional clamorous side

onto the hands of a callow off-tune musician

i sculpted the earth to cleanse it of its dirt

the lifeguard with little room and a large heart rang the bell

blew its whistle its vigorous siren

quite appropriate for a tale, quite against the genuine

the bite in her throat turned out to be a hard row to hoe

put her seamy lustful foot down

vinedresser, i linked my voice to sky, erase death

i am a stone-sculptor tonight i linked my voice to sky

two acrobats on one tightrope, impatient and fond of comfort,

the one heavily seethed the one whose face is down

the fond one and the one with no dreams all of them is a memory loss

their skulls are the size of a huge cave each of them

i eroded the surface, took it out, slam it down

my flesh blood and memory thought it wouldn’t be heard when

slammed

the joy of cleansing gleamed on the cutter

vinedresser, i linked my voice to sky, erase death

i am a stone-sculptor tonight i linked my voice to sky

i sculpted my heart, open wounds around it apparent

people passed by, passed away, hunger hasn’t had enough yet

100. Gün Şiiri

bağcı, sesimi gökyüzüne uladım ölümü sil

taş yontucuyum bu gece sesimi gökyüzüne uladım

gözlerim kendine ağır geleni yonttu

dışımın kalabalığını, içimin tenhalığını

yonttu hafif hafif hayata küs yanımı

götürdüm kent meydanına bıraktım

kimsenin beni fark etmeyeceği kadar yalnızım

taş devri çıraklığım gögüs boşluğuma kemirgen

kalfalığım, maden devrim, dil sürçmesi pırlangıç kanadı

tunç devrim ustalığım, şeytan çekici içsel hoşluğum

çerden çöpten çıkrıksız bir kuyuda çirişçinin çanağı

bağcı, sesimi gökyüzüne uladım ölümü sil

taş yontucuyum bu gece sesimi gökyüzüne uladım

dilime ağır geleni yonttum

yedi göbeği, yedi gömleği taşın sırtından

yediden yetmişe yedi düveli taşın karnından

döktüm eteğimden gül renkli gül kokulu

kalbimden çıkarıp akordu bozuk acemi bir çalgıcının

ellerine yükledim duygusal çığırtkan yanımı

yonttum arındırmaya yeryüzünü kirinden

yeri dar gönlü bol cankurtaran çaldı çanı

öttürdü düdüğünü canhıraş sirenini

masala çokça uygun, gerçeğe çok aykırı

çetin ceviz çıktı boğazındaki lokma

façalı şehvetperest ayağını diredi

bağcı, sesimi gökyüzüne uladım ölümü sil

taş yontucuyum bu gece sesimi gökyüzüne uladım

birkaç cambaz bir ipte canı tez , canı tatlı,

okkalı kudurganı yüzü yerde gezeni

düşkünü düşsüzü hepsi hafıza kaybı

kocaman bir mağara kafataslı her biri

aşındırırdım yüzeyi, çıkarttım,yere vurdum,

vurunca duymaz sandı, etim kanım belleğim

keskide parıldadı arınmanın sevinci

bağcı, sesimi gökyüzüne uladım ölümü sil

taş yontucuyum bu gece sesimi gökyüzüne uladım

yonttum kalbimi , ötesinde berisinde açık yara aşikar

geçti gitti , göçtü gitti insanlar, açlık doymadı

THE WALL

we built the walls

of stone, of cob, of brick

children wrote on them

at the dead of night

they wrote freedom, they wrote bread

and they were confined

in-between four walls

none of them talked

nothing heard the walls

we built the walls

of stone, of cob, of brick

a young man

drained on the heart he drew

what he inscribed deep in his heart

and a drunk came

and pissed over it

and then crashed

at the bottom of the wall

the wall was cold

we built the walls

of stone, of cob, of brick

big big fellows

were insincere let him tell the other

a stone fell from the conscience

and shook the wall

they left letters

to the wailing wall

the wall bewailed

we built the walls

of stone, of cob, of brick

and passing it across the city

we separated shamelessly

human from human

a child came

drew life on it

drew clouds and birds

the walls blossomed

the wall cheered

the wall wracked…

DUVAR

duvarları biz ördük

taştan kerpiçten tuğladan

çocuklar yazı yazdı üzerine

gecenin bir yarısı

özgürlük ,ekmek yazdı

tutuklandılar

dört duvar arasına

hiçbiri  konuşmadı

duymadı duvar

duvarları biz  ördük

taştan kerpiçten tuğladan

delikanlı bir  oğlan

akıttı  çizdiği kalbin üzerine

gönlüne yazdığını

sarhoşun  biri geldi

işedi üzerine

sonra da sızakaldı

duvarların dibinde

soğuktu duvar

duvarları biz  ördük

taştan kerpiçten tuğladan

koca koca adamlar

samimi değildiler anlatsın diğerine

vicdandan bir taş düşmüş

oynatmış duvarını

mektuplar bıraktılar

ağlama duvarına

ağladı duvar

duvarları biz  ördük

taştan kerpiçten tuğladan

ortasından geçirerek şehrin

insanı ayırdık utanmadan

insandan

çocuğun biri geldi

hayatı çizdi üzerine

bulutlar, kuşlar çizdi

duvarlar çiçek açtı

mutlandı duvar

yıkıldı duvar...

Serpil Devrim

HOLD MY DEAD BRANCHES !

 “my soul was a door handle

       as my mind never matched the steps”

the brunette refugee child with otherworldly descriptions

who lands down on the cage of my chest fluttering

your face is the gap called wound this evening

your eyes were a single country, the whole earth

the insensitivity of this era is a death trap

the thundering robbery, plunder, pillage of an avalanche

with its cooperative loam the red-brown marsh

depth and the subsiding weight do go away

lacking humanity that makes it lose its way

it has no roof to wash ashore or to take shelter

in september the unhugged body the surplus of water

the iceberg drifting from where it belongs is just like you

woven for the outer world a long time ago

its fragile body lessens by moments, from which

it adds itself to the water that will drown us all

wherever i turn the speed of light is the same

one’s circle, occasionally recurring mercy sprinkle

which pours down on the sift of the sky

from a long distance

Hold my dead branches ! Hold my dead branches !

let the dead leaf fall !

let my crooked branch flatten…

Ölü Dallarımı Tut 

''ruhum arka planda kapı koluydu,

  aklım uymazken hiç bir adıma''

göğsümün kafesine kanat çırparak inen

öte dünya betimli esmer mülteci çocuk

yüzün bu akşamüstü yara denilen oyuk

gözlerin tek bir ülke, koca bir yeryüzüyken

bu çağın hissizliği tam bir ölüm kapanı

bir çığın gümbürtülü soygun, yağma, talanı

kızıl kahve bataklık, balçığı elbirliği

geçer göçer derinlik, dibe çöken ağırlık

yolunu kaybettiren insanlıktan yoksunken

damı yok sığınacak, kıyılara çarpacak

eylülde su taşkını kucaklanmayan beden

işte aynı sen gibi, ait olduğu yerden sürüklenen buzulun

hayli zaman önce dış dünyaya ördüğü

an be an eksilen kırılgan gövdesinden

kendini kattığı su, hepimizi boğacak

hangi tarafa dönsem ışığın hızı aynı

insanın yörüngesi, arada bir nükseden merhamet çisentisi

bardaktan boşanan gökyüzü eleğine

bir uzak bir mesafeden

Ölü dallarımı tut ! Ölü dallarımı tut !

ölü yaprak dökülsün!

eğri dalım düzelsin...

SERPIL DEVRIM