LEYLA IŞIK

LEYLA IŞIK

RAİN/THINKING

With the falling rain

In the questionings of being deferred

I hang

The days I have (un)lived

In the deep whirl tunnels

Of a love whose embers are living

In my childish innocence

I always run to you again

Like I run into a shelter…

In a dreamless…

And thoughtless night

With my incorrigible heart

Rain thinking

I n the complexity of my painful thoughts

With the face wet from rain

In the calm before the storm

Time has lost its way.

In the middle of nothingness

Are turning

The hour and minute hands.

YAĞMUR/SANARAK

Yağan yağmurla

Ötelenmişliğin sorgularında

İpe çekiyorum

Yaşan(ma)mış zamanlarımı

Közü sönmemiş bir aşkın derin dehlizlerinde

Çocuk masumiyetimle

Bir sığınağa koşar gibi

Hep sana koşuyorum yine…

Düşsüz

Düşüncesiz bir gecede

Yola gelmez yüreğimle

Yağmur sanarak

Ağrılı düşüncelerimin karmaşasında

Yağmurun dövdüğü yüzle

Fırtına öncesi sessizliğinde

Yolunu kaybetmiş zaman

Hiçliğin ortasında dönüyor

Dönüyor

Akreple yelkovan

BODILESSLY

“In the very heart of the night, my heart flutters.

It finds its tongue like telling an old fairy tale.

I paint your undeniable presence on the walls with its most beautiful colors.”

Where the night has withdrawn

When the moon has wrapped the beach without you in its light

When in the whispers of the wind

When waving goodbye to the impossible

After the ship outgoing

That very night

The mirror that took my face out of my hands

Had sunk into the deep waters of reunion.

Now on the same sea

We are two timid alone. . .

In the downpour of the memories

Our skins wake from sleep.

Our voices wander in space,

And interlace bodilessly.

BEDENSİZ

“Tam yüreğinde gecenin çırpınır yüreğim.

Eski bir masalı anlatır gibi dili çözülür.

Yadsınamaz varlığını en güzel renkleriyle duvarlara resmederim”

Hani gecenin çekildiği yerde

Hani ay, ışığıyla sarmalarken sensiz kumsalı

Hani fısıltılarında rüzgârın

Hani giden geminin ardından

İmkânsıza el sallarken

İşte o gece

Yüzümü elimden alan ayna

Gömülmüştü vuslatın derin sularına.

Şimdi biz aynı denizde

Ürkek iki yalnızız

Anıların sağanağında

Tenlerimiz uyanır uykusundan.

Seslerimiz gezinir boşlukta,

Birbirine dolanır bedensiz.

I SAY, IF ONLY. . .

DON’T  YOU  HEAR  ME?

Could we know at a time to come, saying "If only",

We would like to have again

The many things we had experienced

With the soul-shattering broken words on our tongues

That have remained from our passionate love?

Every night

With my side offended at the world and fragile glances, I look in the mirror,

And postpone the sad flowers I have greened inside of me to the next spring.

What would I have done without even a few fragments of hope pouring into my heart. . .

Understand!

In your absence this city I got wet in their deprived streets

Is narrow to me from now on.

I stare out into the sea by it,

And my silent side converses with the seagulls with broken wings.

And do you know that my poems pouring onto my lips bleed?

For this reason the color of the clouds and the leaving day is red.

I say, if only. . .  If only. . .

You obviously don’t hear me.

I have not sleep one wink.

My eyelids are resisting the night

To see the sun to rise again.

My migratory birds are migrating from inside of me.

I am sadly staring behind them again.

It is snowing, it is drizzling.

The leaves of the plane tree we carved our names into its body are turning grey.

You are absent!

The walls I have built in my deprived heart are no longer a remedy.

I say, “If only”, don’t you hear me?

KEŞKE DEDİM… DUYMADIN MI?

Bilebilir miydik gelecek bir zamanda

“keşke” diyeceğimiz onca yaşanmışlıklarda

Dilimizde sevdamızdan kalan kırık dökük,

İç sızlatan sözcüklerle

Yeniden yaşamak isteyeceğimizi

Her gece

Yaşama kırgın yanımla, kırılgan bakışlarla bakıp aynaya

İçimde yeşerttiğim boynu bükük çiçekleri erteliyorum gelecek bahara

Yüreğime dökülen birkaç umut kırıntısı da olmasa…

Anla!

Yokluğunda yoksun sokaklarında ıslandığım bu şehir

Artık dar geliyor bana

Denizine bakıp bakıp dalıyorum,

Kanadı kırık martılarla söyleşiyor suskun yanım.

Ve biliyor musun dudağıma dökülen şiirlerim kanıyor?

Bulutların kızıllığı,

Terk eden günün rengi bundan.

Keşke… Keşke diyorum

Sen duymuyorsun belli.

Uyku tutmuyor gözlerim,

Direniyor göz kapaklarım geceye,

Doğacak günü yeniden görmek için.

İçimden göçüyor göçmen kuşlarım.

Ardından bakıp kalıyorum, boynum bükük yine.

Karlar yağıyor, yağmurlar çiseliyor,

Gövdesine adımızı yazdığımız çınarın yaprakları ağarıyor.

Yoksun!

Yoksun yüreğime ördüğüm duvarlar artık derman olmuyor.

“Keşke” diyorum, duymuyor musun?

LEYLA IŞIK

LEYLA ISIK: Educator-Poet-Writer-Artis: She completed the primary and secondary education in İzmir. She studied at the Teacher Training College in Usak. She graduated from the Faculty of Education of Eskişehir Anadolu University and retired from the primary school teacher. Leyla Işık, the Vice President of KIBATEK and International Organization and Project Coordinator, organized the 31st KIBATEK International Litrary Festival in Istanbul / Tuzla in 2003, 34 th KIBATEK International LitraryFestival in 2004 and39th KIBATEK International Litrary Festival in 2016 together with the Pablo Neruda Cultural Association in Taranto and in Ortahisar (KAPADOKYA) 42nd International Literature Festival in Turkey. Leyla IŞIK has many valuable awards in her literature life.