CHRYSSAVELISSARIOU
'Εχω Ωδίνες
Νομίζω πως πεθαίνω
Με ζώνουν φίδια
Κι εικόνες άγριες μέλισσες ολούθε με τσιμπούν
Κάποιος τοκετός ετοιμάζεται
Κάποιο μπουμπούκι θα εκραγεί
Πονώ βαθιά
Κι η νοερή μήτρα του μυαλού μου ετοιμάζεται
Παίρνει σχήμα
Αλλάζει δομή οδυνηρά
Περιοδικά συσπάται όλο πιο συχνά
Κάποιος τοκετός ετοιμάζεται
Θα με πεθάνει η ζωή με τόση δημιουργία
Εκεί που πάω να ησυχάσω
Πάλι υποκύπτω στα θέλγη της
Μ' ακόμη μια γονιμοποίηση
'Αγρια χαρά του πάθους γκρεμνός
Κι άλλη μια γέννηση
Αενάως
Ως την τελική πτώση
(c)ChryssaVelissariou2019
Το Τσεκούρι
Οι καρδιές είναι ως δέντρα
Ψηλώνουν
'Οσο μπορούν ν' απομυζούν αγάπη απ' τη γη
Αναπνέουν αλλ' επίσης αποπνέουν οξυγόνο για άλλους
Παίζουν στον άνεμο
Απολαμβάνουν τη θαλπωρή του ήλιου
Δύνανται να επιζήσουν στις κακουχίες του χειμώνα
Πιο θαλερά και δυνατά την άνοιξη
Πέφτουν και σβήνουν
Απ' ένα τσεκούρι
Που τα χωρίζει απ' την πηγή ζωής τους
Απ' το πάθος τους να τρέφονται με την αγάπη της γης
Η καρδιά μου είν' ένα τσεκουρωμένο δέντρο
©ChryssaVelissariou2019
Οι Σκιές
Χαμογελώ
Όσο μπορώ περισσότερο
Καθώς ξυπνώ τον νιώθω
να με τυλίγει σαν να 'μαστε ένα
Ο ένας σκιά του άλλου
Τόσο μεγάλη αγάπη αισθάνομαι
Σχεδόν ευγνωμονώ που
την έκανε μεγαλύτερη η απουσία
Αφού ξυπνώ
θλίβομαι αλλά
δεν είμαι πάντα πια δυστυχισμένη
Κοιτώ αυτά που έχω κι είναι πολλά
Σκέφτομαι ότι κάπως έτσι
θα 'ναι και για εκείνον
Κάτι λοιπόν του πρόσφερα
Μια γλυκιά σκιά το χάραμα ίσως.
©ChryssaVelissariou2014
CHRYSSAVELISSARIOU
No comments :
Post a Comment