KRYSTYNA KONECKA - IN POLISH

KRYSTYNA KONECKA,

Z  Herbertem  W  Italii.  Rovigo

Z miejsc co nie tracą barwy chociaż inne zbladły

Rovigo jest jak ostry kamień na rozstajach.

Nie można się nie potknąć drogę wybierając

z Wenecji na południe. Znad morza do Padwy.

I stało się tęsknotą. Snem nieosiągalnym

dla tego, który słowa zna tajne sekrety,

a rzekł – z poezji tego szalonego wieku

niewiele pozostanie. On – poezji szaman.

Między Wisłą a Letą. Adygą i Padem,

na trzęsawisku czasu gdzie te strofy składam,

nic, że nie ja dostąpię takiej możliwości

by wysiąść na stacyjce tamtego Rovigo.

Lecz nie mogę się oprzeć, żeby się nie oprzeć

o ten wiersz niedościgły, który wciąż mnie ściga.

Dotknął Mnie Śmierć

Nie średniowiecznie blady z  kosą w kostkach dłoni

u wezgłowia, czy w pląsach z dance macabre. Lecz z kości

i krwi. Z przypadku.  Z męskiej na drodze sprawności.

…Rozdźwięk między tym dźwiękiem a ciszą tuż po nim…

- Jeszcze cię nie chcę - westchnął – zaledwie pogłaszczę.

Jakoś mi nie przystajesz do typowych reguł

geometrii kolizji. Więc bądź. Choć z niczego

nie wychodzi się cało. Gdy drzwi nie ma zwłaszcza…

Zatem odkrywam  krwiste hiszpańskie El Muró

Tempranillo Gernacha  umykając chmurom

jedenaście tysięcy metrów nad grobami.

Kruchy statecznik skrzydła jak anielskie ramię.

Żywe krople – łez? Wina? Dławiący dylemat.

Więc śmierć mnie nie ma. Ale i mnie trochę nie ma…

4.06.2011. Nad Kanałem La Manche

Stratford. Henley Street

Renesansowy błazen w śmiesznym piruecie

jest wizytówką miejsca co zrodziło Barda.

Włócznia z herbu Szekspirów nad głowami świeci

zachodem słońca. Jeszcze przed chwilą otwarte

pizzerie i przybytki pamiątek kuszących

zatrzaśnięto. Już wiatr się do sprzątania zbiera.

Spływa kurtyna zmroku. Spektakl dobiegł końca.

Scena ulicy Henley do jutra zamiera.

Dom w tej odludnej chwili ma coś z autentyku.

Cień kołyski w przestrzeni zlokalizowanej

aktorską intuicją Davida Garricka.

Odrzucam myśl, że wszystko zrekonstruowane.

Zwłaszcza że most na Londyn w falach średniowiecza

odbity żadnym mitom do dziś nie zaprzecza.

KRYSTYNA KONECKA

KRYSTYNA KONECKA – polska poetka, dziennikarka („Kontrasty”, „Gazeta Współczesna”), fotoreporterka, autorka kilkunastu książek, laureatka konkursów literackich. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział Warszawa). W poezji specjalizuje się w sonecie (także sonetti a corona). Debiut - Sonety codzienne (1978), następnie Pory mroku, Ślady na jeziorach, Sonety litewskie, Powrót z Erolandu, Znad Wilii, Miejsca, A.M., Cisza, Leśne Misteria (w albumie W. Łapińskiego), Ogrody Szekspira, Isabelle mon amour (obydwie w tłum. Ewy Sherman na jęz. angielski) , Biały kruk, album sonetów Listy dobiegniewskie, krakowski album poetycki Szklana kula, poświęcony malarstwu I. i W. Weissów, wybór sonetów Koneksje/Connections (z przekładami Ewy Sherman) oraz wydany w 2017 r. tom UltimaThule. Głosy Islandii/Voices from Iceland (ta sama tłumaczka).  Wiersze w zbiorowych edycjach w kraju i za granicą (m.in. w koreańskiej World  Poetry, włoskiej Scalzi ma con gli speroni, esperanckiej Podlahia Antologio, litewskiej  Karaliu Delnuose i amerykańskiej The Other Side of the Screen oraz w wielu edycjach Our Poetry Active w Indiach. Związek Literatów Polskich wydał jej album Chwile i lata na 35. Warszawską Jesień Poezji z wyborem wierszy kolegów poetów. W 2005 r. trafiła do księgi Artyści Białegostoku - XVIII-XX w. Od kilku lat zamieszcza eseje w e-dwutygodniku literacko-artystycznym Pisarze.pl