ARJAN KALLCO

ARJAN KALLÇO

You Statue Of Acropol

Your perfect body

Is an inseparable part

Of marble statue

Among immured women

In Acropol.

Nude in front of you

Feel ashamed.

Ah, I wish I could fondle

To see the fire that gives life.

Ah, I wish could fondle

To feel love. But thoughts

Were suddenly interrupted

When sounds soulless

To your phone

In my ears resound.

TI, STATUJË E AKROPOLIT

Trupi yt i përkryer

është pjesë e pandashme

e statujave prej mermeri aty

mes grave të murosura në Akropoli.

Nudo përballë teje ndihen të turpëruara.

Ah, sa do të dëshiroja ta prekja

për të parë zjarrin që i jep jetë.

Ah, sa do të dëshiroja ta përkdhelja

për të ndierë dashurinë.

Por mendimet befas u ndërprenë

kur tingujt pa shpirt të celularit tënd

në vesh më oshëtinë.

The Same Café

I came again to drink coffee

To this simple bar

Without twinkling luxuries

When once dry the thirst

In scorching summer heat.

I came to drink a glass

With my friends once

Very best, very wise,

Although less gray.

Years slowly depress meetings

With no hustle goodbye.

Silently one by one

With no return ticket

They have taken the long road.

There is nothing else here inside

Except sweet memory

In the endless

Glasses toroll

With great longing that dried us.

E NJËJTA KAFENE

Erdha prapë të pi një kafe

tek ky bar i thjeshtë,

pa lukse vezulluese

kur dikur thanim etjen

në vapën përvëluese të verës.

Erdha të pi një gotë me miqtë e mi

të dikurshëm të mirët,

të urtët edhe pse pak të thinjur.

Vitet ngadalë po i rrudhin takimet;

s’ka më ngutje lamtumirash.

Në heshtje një e nga një

me biletën pa kthim

rrugën e gjatë kanë marrë.

S’na mbetet gjë tjetër këtu brenda,

veçse kujtimi i ëmbël

në shëndetet me fund të gotave pambarim

rrëkëllitur dhe mallin e madh që na ka tharë.

The Train

The metal monster train

Hide merciless a glint idyllic

Left furious towards the north.

Swallowing rushing kilometre’s

On the wet road

These beginning

Years day.

Running carriages in space

Sometime even in the blinding fog

Gray of the day.

Then remain in progress

lonely kilometres

after abandonment.

Running with it

even the temporary passengers

with the hope of returning after

or to stop the time.

The train is not like spacecrafts

Flying high, out of any magnetism

Of earth

There are foreign passengers.

TRENI

Treni përbindësh i metaltë

që pamëshirë fshiu një vegullim idilik karduçian,

u nis furishëm drejt veriut.

Përpinte rrëmbyeshëm kilometrat

në rrugën e lagësht këto ditë fillimviti.

Rendin vagonat në hapësirë ndonjëherë

edhe në mjegullën verbuese gri të ditës.

Pas mbeten në progres kilometrat e vetmuara

pas braktisjes.

Vrapojnë me të dhe pasagjerët e përkohshëm

me shpresën e kthimit pas

apo kohën për ta ndaluar.

Treni nuk u ngjan anijeve kozmike

që fluturojnë lart, jashtë çdo force tërheqëse

të tokës; aty pasagjerët janë të huaj.

Your Calendar

How lives will be

The stand was your calendar

Who knows

Where it hangs, sight to tear away?

To throw away drowsiness

Dragon lazily morning and evenings

Interjected in the room.

When after each page removed

Days will actually read?

Hand slipped on all dates

But none of them responded.

They are dumb in this cold winter

In the day of New Year.

They are joined bandaged wounds

As the embalmed mummy museum

With them the history couldn’t celebrate.

The past, resourceful old

Now in knees

Look rebuke.

KALENDARI YT

Sa jetë do të duhen që kalendari yt i ndalur,

kush e di se ku qëndron i varur,

vështrimin ta drejtojë larg?

Të flakë tutje përgjumjen që zvarritet përtacisht

mëngjeseve dhe mbrëmjeve e ndërkallur

në dhomë.

Kur, pas çdo flete të hequr,

ditët realisht do t’i lexosh?

Rrëshqite dorën mbi të gjitha datat

por asnjë syresh s’tu përgjigj.

Janë memece në këtë dimër të ftohtë

në ditën e ndërrimit të viteve.

Janë të burgosura, të fashuara plagët

si mumjet e balsamosura muzeve.

Me to nuk feston dot historia.

E shkuara, plakë e shkathët,

tash në gjunjë vështron qortuese.

Your Infinity Drunk

Eh, so many times my ancient

Through your endless roads

I was drunk with infinity.

Walk thw walk more than me

Towards the end was in sight

They running.

A marathon without time limits.

So are poets, someone lit

While I drunk, drunk from you

With infinity up madness.

I song, I dance to gran ligh

Because by the infinity

Drunk the poetry.

A short break

Through unnumbered stations

While on head

White pigeons

Between legendary image

Bring me relax

And fill my soul with holiness

Better stops be infinity:

The end is solitude

Freedom is infinity.

PAFUNDËSIA JOTE MË DEH

Eh, sa herë, e lashta ime,

nëpër rrugët e tua pambarim

u deha me pafundësi.

Ec e ec, më shumë se mua drejt fundit

që s’dukej në horizont ato vraponin.

Një maratonë pa kufij kohorë.

Ja kështu janë poetët dikush ndriçohet,

ndërsa unë dehem dehem prej teje,

me pafundësinë tënde deri në marrëzi.

Ia them këngës, ia marr valles e gdhij,

se nga pafundësia dehet dhe poezia.

Një pushim të shkurtër nëpër stacionet e panumërt,

ndërsa mbi kokë pëllumbat e bardhë,

mes imazhesh legjendare më sillnin shplodhje

dhe shpirtin ma mbushnin me shenjtëri.

Më mirë ndalesat të mos mbaronin:

fundi është vetmi, pafundësia liri.

ARJAN KALLCO

ARJAN KALLCO was born in Korca, Albania on November 22, 1967. He finished Raqi High School in his hometown and graduated with a Bachelor Degree from the University of Tirana in Italian Language Department in 1990. Several times he was given scholarships by the Italian Ministry of Foreign Affairs in Perugia, where he has done a great deal of research on Linguistic and Literary topics. Poet, prose writer, translator, scholar, journalist, comes with several books of poetry, then some others in prose and translations from Italian to Albanian and vice versa. He has translated: Italian Proverbs; Italian Love poems; Short stories of Italian writers in the '80s; The good old man and the beautiful girl (a novel); Sailing on waves (The Anthology of the Italian Contemporary poets).