Monday, June 1, 2020

ARJAN KALLCO


ARJAN KALLÇO


You Statue Of Acropol

Your perfect body
Is an inseparable part
Of marble statue
Among immured women
In Acropol.
Nude in front of you
Feel ashamed.
Ah, I wish I could fondle
To see the fire that gives life.
Ah, I wish could fondle
To feel love. But thoughts
Were suddenly interrupted
When sounds soulless
To your phone
In my ears resound.



TI, STATUJË E AKROPOLIT

Trupi yt i përkryer
është pjesë e pandashme
e statujave prej mermeri aty
mes grave të murosura në Akropoli.
Nudo përballë teje ndihen të turpëruara.
Ah, sa do të dëshiroja ta prekja
për të parë zjarrin që i jep jetë.
Ah, sa do të dëshiroja ta përkdhelja
për të ndierë dashurinë.
Por mendimet befas u ndërprenë
kur tingujt pa shpirt të celularit tënd
në vesh më oshëtinë.








The Same Café

I came again to drink coffee
To this simple bar
Without twinkling luxuries
When once dry the thirst
In scorching summer heat.
I came to drink a glass
With my friends once
Very best, very wise,
Although less gray.
Years slowly depress meetings
With no hustle goodbye.
Silently one by one
With no return ticket
They have taken the long road.
There is nothing else here inside
Except sweet memory
In the endless
Glasses toroll
With great longing that dried us.


E NJËJTA KAFENE

Erdha prapë të pi një kafe
tek ky bar i thjeshtë,
pa lukse vezulluese
kur dikur thanim etjen
në vapën përvëluese të verës.
Erdha të pi një gotë me miqtë e mi
të dikurshëm të mirët,
të urtët edhe pse pak të thinjur.
Vitet ngadalë po i rrudhin takimet;
s’ka më ngutje lamtumirash.
Në heshtje një e nga një
me biletën pa kthim
rrugën e gjatë kanë marrë.
S’na mbetet gjë tjetër këtu brenda,
veçse kujtimi i ëmbël
në shëndetet me fund të gotave pambarim
rrëkëllitur dhe mallin e madh që na ka tharë.









The Train

The metal monster train
Hide merciless a glint idyllic
Left furious towards the north.
Swallowing rushing kilometre’s
On the wet road
These beginning
Years day.
Running carriages in space
Sometime even in the blinding fog
Gray of the day.
Then remain in progress
lonely kilometres
after abandonment.
Running with it
even the temporary passengers
with the hope of returning after
or to stop the time.
The train is not like spacecrafts
Flying high, out of any magnetism
Of earth
There are foreign passengers.


TRENI

Treni përbindësh i metaltë
që pamëshirë fshiu një vegullim idilik karduçian,
u nis furishëm drejt veriut.
Përpinte rrëmbyeshëm kilometrat
në rrugën e lagësht këto ditë fillimviti.
Rendin vagonat në hapësirë ndonjëherë
edhe në mjegullën verbuese gri të ditës.
Pas mbeten në progres kilometrat e vetmuara
pas braktisjes.
Vrapojnë me të dhe pasagjerët e përkohshëm
me shpresën e kthimit pas
apo kohën për ta ndaluar.
Treni nuk u ngjan anijeve kozmike
që fluturojnë lart, jashtë çdo force tërheqëse
të tokës; aty pasagjerët janë të huaj.









Your Calendar

How lives will be
The stand was your calendar
Who knows
Where it hangs, sight to tear away?
To throw away drowsiness
Dragon lazily morning and evenings
Interjected in the room.
When after each page removed
Days will actually read?
Hand slipped on all dates
But none of them responded.
They are dumb in this cold winter
In the day of New Year.
They are joined bandaged wounds
As the embalmed mummy museum
With them the history couldn’t celebrate.
The past, resourceful old
Now in knees
Look rebuke.


KALENDARI YT

Sa jetë do të duhen që kalendari yt i ndalur,
kush e di se ku qëndron i varur,
vështrimin ta drejtojë larg?
Të flakë tutje përgjumjen që zvarritet përtacisht
mëngjeseve dhe mbrëmjeve e ndërkallur
në dhomë.
Kur, pas çdo flete të hequr,
ditët realisht do t’i lexosh?
Rrëshqite dorën mbi të gjitha datat
por asnjë syresh s’tu përgjigj.
Janë memece në këtë dimër të ftohtë
në ditën e ndërrimit të viteve.
Janë të burgosura, të fashuara plagët
si mumjet e balsamosura muzeve.
Me to nuk feston dot historia.
E shkuara, plakë e shkathët,
tash në gjunjë vështron qortuese.








Your Infinity Drunk

Eh, so many times my ancient
Through your endless roads
I was drunk with infinity.
Walk thw walk more than me
Towards the end was in sight
They running.
A marathon without time limits.
So are poets, someone lit
While I drunk, drunk from you
With infinity up madness.
I song, I dance to gran ligh
Because by the infinity
Drunk the poetry.
A short break
Through unnumbered stations
While on head
White pigeons
Between legendary image
Bring me relax
And fill my soul with holiness
Better stops be infinity:
The end is solitude
Freedom is infinity.


PAFUNDËSIA JOTE MË DEH

Eh, sa herë, e lashta ime,
nëpër rrugët e tua pambarim
u deha me pafundësi.
Ec e ec, më shumë se mua drejt fundit
që s’dukej në horizont ato vraponin.
Një maratonë pa kufij kohorë.
Ja kështu janë poetët dikush ndriçohet,
ndërsa unë dehem dehem prej teje,
me pafundësinë tënde deri në marrëzi.
Ia them këngës, ia marr valles e gdhij,
se nga pafundësia dehet dhe poezia.
Një pushim të shkurtër nëpër stacionet e panumërt,
ndërsa mbi kokë pëllumbat e bardhë,
mes imazhesh legjendare më sillnin shplodhje
dhe shpirtin ma mbushnin me shenjtëri.
Më mirë ndalesat të mos mbaronin:
fundi është vetmi, pafundësia liri.

ARJAN KALLCO


ARJAN KALLCO was born in Korca, Albania on November 22, 1967. He finished Raqi High School in his hometown and graduated with a Bachelor Degree from the University of Tirana in Italian Language Department in 1990. Several times he was given scholarships by the Italian Ministry of Foreign Affairs in Perugia, where he has done a great deal of research on Linguistic and Literary topics. Poet, prose writer, translator, scholar, journalist, comes with several books of poetry, then some others in prose and translations from Italian to Albanian and vice versa. He has translated: Italian Proverbs; Italian Love poems; Short stories of Italian writers in the '80s; The good old man and the beautiful girl (a novel); Sailing on waves (The Anthology of the Italian Contemporary poets).


No comments :

Post a Comment