ELIZABETA DONCEVSKA LUSHIN

 

Eternal Wait

 

А long time ago

(I believe it was at birth)

I framed myself in the empty spaces

among the shadows that had come first

 they had occupied all the places

and while waiting,

 they had filled the gaps.

Nothing had to be left empty!

 

Shadow to shadow,

void without void

and I - abandoned in the wait...

 

Awaited in the wait

- I disappear like a sin in a dark night,

I fade like a departing love...

Light,

swallowed by the darkness

- I scatter like the sun

under the moon.

 

Time flows in timelessness

and forgetfulness sets in

- as a relief!

 

Waiting to be made up for,

– I forgot what was taken from me!

Waiting, framed in the void,

upright among the shadows

- I forgot what I was waiting for.

 

Probably the wait, while waiting,

has also forgotten me!

 

***

And what if emptiness is waiting for me too,

and I - living

have forgotten.

 

ВЕЧНО ЧЕКАЊЕ

 

Еднаш оддамна,

(на раѓање мислам беше)

се врамив во празните простори

меѓу сенките кои први дошле

 ги зафатиле сите места

и чекајќи ,

 празнините ги пополниле.

Ништо празно да не остане!

 

Сенка до сенка,

празнина без празнина

и  јас - напуштена во  чекањето...

 

Зачекана во чекањето

- исчезнувам како грев во темна ноќ,

бледеам  како  љубов на  заминување...

Светлина,

проголтана од темнината

- се распрснувам како сонце

под  месечина.

 

Времето  тече во безвремие

и  заборавот  настапува

- како олеснување!

 

Чекајќи да ми биде  надоместено,

– заборавив што ми беше земено!

Чекајќи, врамена во празнината,

исправена меѓу сенките

- заборавив што чекам.

 

Најверојатно и чекањето, чекајќи,

 ме заборавило!

 

***

А што ако и мене празнината ме чека,

а јас - живеејќи

сум заборавила.

 

Елизабета Дончевска Лушин

 

Scream

 

You come to me in my dreams

 like an hourglass

and you flow from the past

 to the future,

 from the future to the past...

The present doesn't flow.

It leaves no footprints in the sand.

 

Time has no shape.

 

Some other time you come to me

like a dog wounded in street battles.

You stretch out your paws

 you rip apart

my chest

and you curl up inside

licking your wounds.

 

You also come to me

like the first chills

down my spine,

like an unknown

shiver under my skin

 

You give shape to time.

 

And sometimes... in a dream,

 you speak softly to me.

 

I can't hear you..speak louder

- I'm telling you at daybreak.

 

I'm afraid of tearing apart

 the world. - you say

and you whisper again:

 

-If I scream loudly enough

will you hear me

beyond infinity...

 

... I'm dumbfounded

 

ВРЕСОК

 

На сон ми доаѓаш

како часовник песочен,

па истекуваш од минатото

 кон иднината,

од иднината кон минатото ...

Сегашноста не тече.

Не остава стапки во песокот.

 

Времето  нема облик.

 

Друг пат ми доаѓаш

како куче рането во улични битки.

Ги пружаш шепите

ми ги распараш

 градите

и се стуткуваш внатре

лижејќи си ги раните.

 

Ми доаѓаш

и како прва ежавица

низ р´бтот,

како непознат

 немир под кожата

 

На времето му даваш облик.

 

А понекогаш... на сон,

 тивко ми зборуваш.

 

Не те слушам..викни  погласно

- ти велам на самнување.

 

Ми е страв да не го распарчам

 светот. -  велиш

и повторно шепотиш:

 

-        Ако вреснам доволно силно

ќе ме слушнеш ли

отаде бесконечноста...

 

...  занемувам

 

Елизабета Дончевска Лушин

 

Drop By Drop

 

I thought I had forgotten,

I had forgotten everything...

But I haven't!

My body remembers

and nothing has been forgotten...

It has hidden a memory in every cell,

in every drop of blood.

And then, in the dead of night,

as an enemy from ambush

a drop – a memory would sneak

and bite where it hurts the most...

And sometimes, as a dear friend

another drop, hugs me tight,

caresses me

makes me happy,

it comforts me.

Drops - memories...

They also remember what I have not lived,

they remember other people's lives

and from the chain from time to time

they break some link.

So, suddenly

I would be captured by some strange sadness...

I know it's not mine

it's something left from my grandmother.

Some of her trouble,

some sadness on the way from the Aegean to here.

And her sadness becomes mine.

Sometimes at night, I would be woken up by a severe pain...

Some stab in the heart or in the neck.

And I know - this pain is not mine,

the knife in my grandfather's neck hurts,

and it breaks my heart.

I also wake up with a lump in my throat.

Stuck on a word

in the middle of a sentence,

so I struggle all night to get it out,

to say everything, I have

so that nothing is left unsaid...

And I know

- I'm suffocating from the pain in my father's throat...

Pain of unsaid words, unfinished sentences,

so I finish the unfinished words myself.

And the salty reminders,

in order not to wet the pillow,

out of spite

 

- I withhold them in my eyes.

And fire wakes me up..

the fire - it's from my mother,

from her drops of blood in me.

So tongues of flame spread

flames of unexperienced joys,

unlived loves,

- an unlived life.

And out of spite

- I live!

And sometimes,

some drop - memory would surprise me

and with a trembling heart,

I wake up in someone's arms,

by someone's hot kiss.

Their love loves inside of me

- Eternity lasts forever.

There are nights when I shudder in fear

from someone's loud laughter.

I'm listening...

I recognize my voice and I'm relieved...

Someone's joy makes me happy.

Someone's joy flows through me,

it reaches the most hidden parts of my being

so I see the smiling faces in me

of my grandmother, my grandfather,

my father, my mother,

of uncles, aunts...

My dear ones!

And the joy of life overwhelms me.

I am a living memory!

I keep other people's nights,

I feel other people's feelings,

I live other people's lives.

I convey drops - memories

I'm adding mine too.

A drop of blood – a drop of memory.

Drop by drop, link to link

- Chain.

And I haven't forgotten anything.

I am a bridge on the road

between the future and the past.

Drop by drop, I convey memories

and I bow to them!

 

КАПКА ПО КАПКА

Мислев сум заборавила,

сè сум заборавила...

Ама не!

Моето тело помни

и ништо не заборавило...

Скрило спомен во секоја клетка,

во секоја капка крв.

Па знае, во глуво доба

како непријател од заседа

да се прикраде некоја капка – спомен

па глода таму кајшто најмногу боли...

А понекогаш , како драг пријател

друга капка, силно ме прегрнува,

ме милува,

ме радува,

ме теши.

Капки – спомени...

Помнат тие и она што јас не сум го живеала,

помнат туѓи животи

и од синџирот одвреме - навреме

откинуваат некоја алка.

Па така, одненадеж

ќе ме зароби некоја чудна тага...

Знам, не е моја,

нешто останало од баба ми.

Некоја нејзина мака ,

некоја тага по патот од Егејот до тука.

И нејзината тага,- станува моја.

Понекогаш навечер, ќе ме разбуди силна болка...

Некој бодеж во срцето или во вратот.

И знам – оваа болка не е моја,

боли ножот во вратот на дедо ми,

а мене - срцето ми го распара.

Се будам и со кнедла во грлото.

Заглавена од некој збор

на среде реченица,

па цела ноќ се мачам да го извадам ,

да кажам се што имам,

ништо да не остане неизречено...

И знам

- се гушам од болката во грлото на татко ми...

Болка од недоизреченост, недоизкажаност,

па незавршените зборови сама си ги завршувам .

А солените потсетници,

да не ја намократ перницата,

од инает

- во очите ги задржувам.

И оган ме буди..

огнот - од мајка ми е,

од нејзините капки крв во мене.

Па растекуваат пламени јазици

од неизживеани радости,

неизживеани љубови,

- неизживеан живот.

И од инает

- јас живеам!

А понекогаш,

некоја капка – спомен знае да ме изненади

и со срце растреперено,

се будам од нечија прегратка,

од нечиј врел бакнеж.

Нивната љубов, љубува во мене,

- Вечност векува.

Има ноќи кога уплашено се штрекнувам

од нечија гласна смеа.

Наслушнувам....

Го препознавам мојот глас и ми олеснува...

Нечија радост ме радува.

Нечија радост тече низ мене,

допира до најскришните места на моето битие

па во мене ги гледам насмеаните лица

на баба ми, дедо ми,

татко ми , мајка ми,

на чичко, тетки...

Моите!

И животната радост ме преплавува.

Жив паметник сум !

Туѓи ноќи чувам,

туѓи чувства – чувствувам,

туѓи животи - живеам.

Капки - спомени пренесувам

и моите ги додавам.

Капка крв – капка спомен.

Капка по капка, алка до алка

- Синџир.

И ништо не сум заборавила.

Мост сум на патот

меѓу иднината и минатото.

Капка по капка, спомени пренесувам

и им се поклонувам!

 

Елизабета Дончевска Лушин

 

ELIZABETA DONCEVSKA LUSHIN

 

Elizabeta Dončevska Lušin is a poet and prose writer born 1967 in Strumica, Macedonia. She graduated from the Faculty of Philosophy, „Ss. Cyril and Methodius“ University of Skopje, Macedonia. She has published the novel "Behind the Rainbow", which, when it was published, entered the competition for the novel of the year (among the first 5 novels). The same novel went through its second edition. Her collection of poetry "Invisible Shapes" was published by the "New Babylon Literary Development Association" - Bitola (holder of recognition for the affirmation of the Macedonian language and literature). Her short story "Urban Game" is included in the collection of short stories "Parallel Life" - short stories by female authors, and the short story "Box of Oblivion" is part of the electronic collection "Quarantine Stories". Also, as a finalist, she is represented in the collection "Literary Sparks", and her fairy tale for children"Snowflake Love" was published in the school magazine "Drugarče"by Prosvetno delo. She has participated in many competitions where she has received several awards and recognitions. She has also published expert papers in the field of pedagogy, psychology, and education.

Елизабета Дончевска Лушин  е поетеса и  прозаистка родена 1967 во Струмица,  Македонија . Дипломирала на Филозофски факултет, „Св. Кирил и Методиј“ Скопје, Македонија. Досега  го има издадено романот  „Зад виножитото, кој кога е издаден влегува  во  конкуренција за роман на годината ( меѓу првите 5 романи). Истиот роман го доживеа и   второто  издание.  Има издадено и збирка поезија „Невидливи облици“,во издание на „Здружение за книжевен развој Нов Вавилон“- Битола  (носител на признание за афирмација на македонскиот јазик и литература) Нејзинот расказ  „Урбана игра“ е застапен во збирката раскази „Паралелен живот“ - раскази од женски автори, а расказот „ Кутија на заборавот“  е застапен во електронската  збирка „Карантински раскази“. Исто така  како финалист, застапена е и во збирката „Литературни искри“ , а нејзината   бајка за деца  „Снегулката љубов“ беше издадена во училишното списание „Другарче„ на Просветно дело.  Учествувала на многу конкурси каде има добиено и повеќе награди и признанија, Има издадено и  стручни трудови од областа на педагогијата, психологијата, образованието.