EFTICHIA KAPARDELI

 

EFTICHIA KAPARDELI

 

Hurry Winds

 

From a new poem of mine

In the heart of the little bird

in the big forest

with the fossilized trees, the flame

Houses in ruins, imprisoned in fate

unwillingly Rooted, wear clothing the dust

inseparable people grow old at night

shadows are made in calm mirrors

but before dawn

lives exchange

in their dreams the veils

 

 

ΑΝΕΜΟΙ ΒΙΑΣΤΙΚΟΙ

 

Στην καρδιά του μικρού πουλιού

στο μεγάλο δάσος

με τα απολιθωμένα δένδρα ,η φλόγα

Σπίτια ετοιμόρροπα ,στην μοίρα φυλακισμένα

χωρίς θέληση φορούν την σκόνη ένδυμα

Οι άνθρωποι ριζωμένοι, αξεχώριστοι γερνούν τα βράδια

σκιές γίνονται σε ήρεμους καθρέπτες

μα πριν την αυγή

ζωές ανταλλάσσουν

στων ονείρων τους τα πέπλα

 

 

 

Years I Expect

 

Years I expect

of the unknown world the revelation 

  newborn foliage

of the lilies, cool hugs

compassionate human breaths

 

Suffuse   the hand that fights

in the world freely

   lonely fate that blends

  with    the distant kisses of memories

 

I cried, and my voice

between the light of Sun and her

love, with the white of the soul

tenderly sweet overflowed

 

Years I expect

from the West to the East, I travel

on the stone steps of an old residence

of absence and need

 

 

Χρόνια προσμένω

 

Χρόνια προσμένω

του άγνωστου κόσμου την αποκάλυψη

συμπονετικές ανθρώπινες αναπνοές

νιόβγαλτες φυλλωσιές

των κρίνων , δροσερές αγκαλιές

 

 

Απλώνω το χέρι που παλεύει

μέσα στον κόσμο ελεύθερα 

μοναχική μοίρα που σμίγει

με τα μακρινά φιλήματα της μνήμης

 

 

Φώναξα, και η φωνή μου

ανάμεσα στο φώς του Ήλιου και της

αγάπης , με το λευκό της ψυχής

τρυφερά γλυκά ξεχείλισε

 

 

Χρόνια προσμένω

από την Δύση στην Ανατολή ταξιδεύω

στα πέτρινα σκαλιά μιας παλιάς κατοικίας

της απουσίας και της ανάγκης

 

 

 

My Own Years

 

My own years

My own years of solitary

froze in the big paintings

of the black

with deep scars they marked

the nights where

They lost in the embraces

of great dreams

 

But innocence with thousands of voices

good and bad days

was shared in the sand of the times

 

Angels

White light unknown dream

in the same vein in transparent bodies

trapped

they smell incense

and prayers

 

 

Τα δικά μου χρόνια μοναχικά

 

Τα δικά μου χρόνια μοναχικά

πάγωσαν στους μεγάλους πίνακες

του μαύρου

με βαθιές χαρακιές σημάδεψαν

τις νύχτες

Χάθηκαν στις περιπτύξεις

των μεγάλων ονείρων

 

 

Μα η Αθωότητα με χιλιάδες φωνές

τις καλές και τις κακές μέρες

μοιράστηκε στην άμμο των χρόνων

 

 

Άγγελοι

Λευκό φως άγνωρο ονειρικό

στην ίδια φλέβα σε διάφανα σώματα

παγιδευμένο

ευωδίαζαν λιβάνι και προσευχές

 

 

EFTICHIA KAPARDELI