MILTIADIS NTOVAS

 

MILTIADIS NTOVAS

 

Hidden

He Knelt in the stone altar keeping in his trembling hands a reddish oil lamp. 

 This lamp with the thousand lives and the dim light of lost dreams. 

 Dreams that were lost but still alive. 

 Hidden in the our innermost hurt souls. 

 His nakedness was dressed in the blood of the soul. 

 Yes, the blood of his soul. 

 Blood, the eternal dress of immortality. 

 Blood, the eternal royal armour. 

 Three candles around light up and blow out. 

 And the glass sound of silence resounds the music of the defeated soldiers. 

 Still we bear Prow to immortality.

 

ΚΡΥΜΜΕΝΑ

 

Δρ Μιλτιάδης Ντόβας

 

Γονάτισε στον πέτρινο βωμό

κρατώντας στα τρεμάμενα χέρια

του, ένα κοκκινωπό λυχνάρι.

Το λυχνάρι με τις χίλιες ζωές

και το φως το θαμπό των χαμένων

ονείρων.

Των ονείρων που χάθηκαν εν μέσω

αιμάτινων κηλίδων, αλλά είναι

ακόμα ζωντανά.

Κρυμμένα στα μύχια των πληγωμένων

μας ψυχών.

Γυμνά στο φως και στο σκοτάδι,

κρυμμένα πίσω απ’ την τελευταία

Ανατολή της ήττας.

Η γύμνια του ντύθηκε, ξανά το

αίμα της ψυχής του.

Το αίμα της ψυχής του, ναι το αίμα.

Αίμα, η αιώνια φορεσιά της αθανασίας!

Αίμα, η αθάνατη βασιλική πανοπλία

η φτιαγμένη στη Στύγα κρυφά απ’

τον Ήφαιστο!

Τριγύρω τρία κεριά αναβοσβήνουν.

Κι ο γυάλινος ήχος της σιωπής

αντηχεί τη μουσική των ηττημένων

στρατιωτών.

Κι όμως αντέχουμε.

Πλώρη για την αθανασία!

 

 

 

Will it explode?

He thinks, he sees the hidden shadow. 

 The shadow of the lost dream. 

 The dream that was lost behind the computer screen. 

 The dream that the hordes of the barbarians shattered. 

 Many were the stretchers of the dead. 

 The dead soldiers of the lost dream. 

 Anguish, blood, death ready to explode. 

 Ready to open a new crater. 

 A crater that brings the future within. 

 The dead are waiting, the living are impatient. 

 That was it. The volcano explodes.

 

 

ΘΑ   ΕΚΡΑΓΕΙ;

 

Δρ  Μιλτιάδης  Ντόβας

 

Σκέπτεται, βλέπει 

την κρυμμένη σκιά.

Τη σκιά του χαμένου 

ονείρου.

Του ονείρου που χάθηκε 

πίσω απ’ την οθόνη του 

ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Του ονείρου που τεμάχισαν 

οι ορδές των βαρβάρων.

Τα φορεία με τους νεκρούς 

πολλά.

Τους νεκρούς στρατιώτες 

του χαμένου ονείρου.

Αγωνία, αίμα, θάνατος 

έτοιμα να εκραγούν.

Έτοιμα ν’ ανοίξουν ένα 

νέο κρατήρα.

Ένα κρατήρα αγωνίας 

σιωπηλής που φέρνει                                                                                                                                                      μέσα  του  το μέλλον.

Οι νεκροί περιμένουν,  

οι ζωντανοί αδημονούν.

Αυτό ήταν.

Το ηφαίστειο εκρήγνυται!

 

 

 

The Last Chorus Song

 

One church, one theater, the stone altar devoted to Dione. 

 The glass cemetery with its metal doors. 

 The rock that cracked at the edge of time. 

 The trees that the avaricious woodcutter cut down. 

 The discarded longs in the corner of the small old warehouse. 

 And the chorus prepared for the last song.

 

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΟΡΙΚΟ 

Δρ Μιλτιάδης Ντόβας

Μια εκκλησία, ένα θέατρο!

Ο πέτρινος βωμός ο αφιερωμένος  

στη Διώνη!

Το γυάλινο νεκροταφείο με τις  

μεταλλικές πλάκες!

Ο βράχος που ράγισε στην άκρη  

του Χρόνου!

Τα κομμένα δέντρα που έκοψε  

ο φιλάργυρος ξυλοκόπος!

Τα κούτσουρα τα πεταμένα στη  

γωνία της παλιάς αποθηκούλας!

Κι ο χορός που ετοιμάζεται  

για το τελευταίο χορικό!

 

MILTIADIS NTOVAS 

MILTIADIS    NTOVAS    was    born    in    Giannena    in    1972.    He    studied    Philosophy    and    Pedagogy    and    is    a    Doctor    of    Philosophy    at    the    University    of    Ioannina.    He    works    as    an    educator.    He    co-wrote    essays,    fairy    tales,    and    four,    five    hundred    thousand    poems,    nine    thousand    haiku    and    tristiches    and    two    epics.    He    published    eight    poetry    collections.