JÓZEF BARAN

JÓZEF BARAN

*  *  *

I write

increasingly light

poems

casting off

the ballast of reality

as if from a balloon

to let them soar

higher and higher

the pure

transparent lyrics

filled only with eternity

*

piszę wiersze

coraz lżejsze

wyrzucając jak z balonu

balast rzeczywistości

by mogły się unosić

coraz wyżej i wyżej

przezroczyste

liryki czyste

napełnione

samą tylko

WlECZNOŚCIĄ

WOMAN WITH CANCER

She joins us at the table

And she burns from head to toe

But we sit next to her as if nothing had happened

With mouths full of unnecessary words

Someone pulls back a tiny bit

To stay clear of the fire

Someone else puts on an ice shell

Pretending not to know

She talks and talks and talks

As if she wanted to talk down her ill fortune

And we don't know if we should laugh with her

Or cry over her

We don't know how to help her

When she is all in a fiery hoop

Trying in vain to escape

To another person

The earth burns under her feet

The sky burns over her head

The words burn in her mouth

Her whole world is on fire

She'd like to jump out of her burning body

But she doesn't know how

**

KOBIETA CHORA NA RAKA

Dosiada się do stolika

I płonie od stóp do głów

A my siedzimy przy niej jakby nigdy nic

Z pełną gębą niepotrzebnych słów

Ktoś odsunął się ciut – ciut

Żeby nie zająć się płomieniem

Ktoś inny w skorupę lodową się oblókł

Udając że o niczym nie wie

A ona mówi mówi mówi

Jakby chciała nieszczęście zagadać

I nie wiadomo czy się z nią śmiać

Czy nad nią płakać?

I nie wiadomo jak jej pomóc

Gdy jest cała w ognistej obręczy

I próbuje z niej uciekać

Na próżno do innego człowieka

Bo ziemia pali się jej pod nogami

Bo niebo pali się jej nad głową

Bo słowa palą się jej w ustach

Bo jej cały świat  płonie

.

Bo chciałaby wyskoczyć z płonącego ciała

I nie umie

Listopad 2002

IN PRAISE OF LIFE

we were returning from a funeral

before us

as far as our eyes could see

life spread

and blossomed

with a million

possibilities

the most ordinary under the sun

which had faded

under the dead person’s eyelids

now newly discovered

they sparkled

with the colors of the rainbow

how incomprehensible

is death’s wastefulness

***

Pochwała życia

wracaliśmy z pogrzebu

przed nami

jak okiem sięgnąć

rozciągało się życie

i zakwitało w nim

milion

najpospolitszych pod słońcem

możliwości które

zgasły pod powiekami zmarłego

odkrywane na nowo

mieniły się teraz

tęczowymi barwami

……………………….

……………………….

………………………..

niepojęte jest

marnotrawstwo śmierci

1985

Translated by Ewa Hryniewicz-Yarbrough

JÓZEF BARAN

Country - Poland